دیکتاتورها از هیچ چیز به اندازه تجمعات خیابانی نمی‌هراسند
دیکتاتورها از تحریم و جنگ با دول همسایه هراسی ندارند ولی به شدت از تجمعات اعتراضی مردم کشور خودشان در هراس هستند . فراخوانی برای تجمعات همیشه در دل حاکمیت ترس ایجاد می‌کند. هرچند احتمال دادن مجوز برای تجمع ۲۵ بهمن بعید است ولی بسیاری کاربران اینترنتی از فراخوان برپایی راهپیمایی در روز ۲۵ بهمن با مجوز یا بی مجوز داده‌اند و اطلاع‌رسانی را به خارج از اینترنت کشیده شده است و اسکناس نویسی و شعار نویسی برای حضور در ۲۵ بهمن در سطح شهر تهران به چشم می‌خورد.
از زمانی انسانها توانستند بر دیگران حکمرانی کنند، بزرگترین ترس حاکمان هم در قالب تشکیل اجتماعات اعتراضی از سوی مردم زیر دست شکل گرفت و تشکیل اجتماعات خیابانی کابوسی برای حکمرانان شد.
اجتماعات و راهپیمایی اعتراضی نسبت به عملکرد حاکم و وضعیت موجود زمانی به نتیجه نرسد به شکل شورشها و ناآرامی در می‌آید و تا تغییر و اصلاحات مدنظر صورت نگیرد از پای نمی‌شنید و در نهایت به انقلاب و تغییرات دگرگونی ختم می‌شود.
نمونه های تاریخی فراوانی جنبش‌های اعتراضی مانند مزدک، اسپارتاکوس، گاندی، ماریتن لوتر کینک و... برای اعتراض به وضعیت موجود شکل گرفت و در نهایت یا سرکوب شدند و چنانچه خواسته‌ای داشتند (نظیر برابری سیاه‌پوستان با سفیدپوستان در امریکا) رسیدند.
طبق اعلامیه حقوق بشر تشکل اجتماعات حق طبیعی انسانهاست و حق تعیین سرنوشت برای انسانها محترم شمرده شده است .و جمهوری اسلامی ایران نیز متن اعلامیه حقوق بشر را به رسمیت شناخته و موظف به اجرای اعلامیه حقوق بشر است.
ماده ی ۲۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر
۱ ) هر شخصی حق دارد از آزادی تشکيل اجتماعات ، مجامع و انجمن های مسالمت آميز بهره مند گردد.
۲ ) هيچ کس را نبايد به شرکت در هيچ اجتماعی مجبور کرد.
در قانون اساسی جمهوری اسلامی در اصل ۲۷ درباره اجتماعت و راهپیمایی چنین امده است:
«تشكيل اجتماعات و راه پيماييها، بدون حمل سلاح، به شرط آن كه مخل به مباني اسلام نباشد آزاد است.»
در جمهوری اسلامی تنها این حق در صورتی به رسمیت شناخته شده است که اجتماعات و راهپمایی در راستای اهداف حاکمان جمهوری اسلامی تشکیل شود. چندین روز در سال به صورت رسمی از سوی جمهوری اسلامی برای تقویت جمهوری اسلامی نظیر ۱۳ ابان - ۱۶ اذر - روز قدس - ۲۲ بهمن راهپیمایی صورت می‌گیرد و یا تجمعاتی که دانشجویان و حزب‌الهی‌ها و بسیجیان بعد از نماز جمعه برگزار می‌کنند و در پاره‌ای از موارد به تجمع در برابر سفارت خانه‌ها می‌انجامد.
در حاکمیت جمهوری اسلامی بعد از دهه ۶۰ و سرکوب تجمعات خیابانی احزاب و گروههای سیاسی و سرکوب تجمعات دانشجویی در تیرماه ۱۳۷۸، بزرگترین تشکیل اجتماعات خیابانی در ستاد‌های انتخاباتی سال ۱۳۸۸ شکل گرفت. بعد از انتخابات شبهه برانگیز و عدم توجه به درخواست معترضین راهپیمایی‌های میلیونی در تهران شکل گرفت که نهایتا سرکوب و به راهپیمایی های دولتی نظیر روز قدس و ۱۶ اذر و روز عاشورای سال ۱۳۸۸ ختم شد.
بیشترین هراس سران جمهوری اسلامی در سه دهه گذشته ترس از شکل گیری تجمعات خیابانی و راهپیمایی مسالمت آمیز بوده است وحتی سید روح الله خمینی جنگ هشت ساله با عراق را جنگ با دیوانه‌ای توصیف می‌کرد که سنگی انداخته است و فرار کرده است.
دیکتاتورها تحریم‌های اقتصادی وسیاسی و جنگ با همسایگان و کشورهای هم‌رتبه نظامی خود در منطقه را می‌پذیرند ولی به شدت از تشکل اجتماعات و راهپیمایی‌های مسالمت امیز از سوی مردم کشورشان در وحشت به سر می‌برند و با خشونت سرکوب می‌کنند.
اجتماعات مردمی به دلایل مختلفی نظیر بحران اقتصادی، صنفی، نارضایتی از وضعیت موجود، نبود فضای باز سیاسی و... تشکیل می‌شود.
در جمهوری اسلامی ایران هیچ تشکلی قانونی نیست مگر انکه از سوی حاکمیت شکل گرفته شده باشد و حتی تجمعات کارگری و صتفی نیز به شدت سرکوب می‌شوند. تجمعات سال پیش به قول سید علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی نظام‌اش را واکسینه کرد و بیشترین بخش سخنرانی‌های وی از سال پیش به فتنه اختصاص یافته است. رهبر جمهوری اسلامی هرگونه حرکت و تجمعی از سوی مردم معترض فتنه‌ای ازسوی بیگانگان وفتنه برانگیز توصیف می‌کند ولی درعین حال از تقویت و حمایت از تجمعات خیابانی مردم کشورهای مسلمان دیگر حمایت می‌شود.
کوتاه سخن که حاکمیت جمهوری اسلامی از تحریم و جنگ هراسی ندارد ولی از تجمعات و راهپیمایی ها در وحشت به سر می‌برد.
فراخوانهای تجمعی همیشه در ایران با واکنش شدید از سوی جمهوری اسلامی مواجه شده است و حتی بی اهمیت‌ترین فراخوانی‌های اینترنتی، موجب امادگی نیروهای سرکوبگر واعزام نیرو به میادین و خیابان‌ها می‌شود.
چندی پیش در ۱۴ بهمن چندین فراخوانی برای تجمعات از سوی چند وبلاگ‌نویس صورت گرفت هرچند تجمعی صورت نگرفت ولی حضور نیروهای امنیتی در سطح شهر تشدید شد.
به احتمال زیاد مجوزی برای تجمع ۲۵ بهمن از سوی وزارت کشور صادر نمی‌شود ولی بسیاری از وبلاگ‌نویسان و کاربران اینترنتی از برپایی راهپیمایی در روز ۲۵ بهمن با مجوز یا بی مجوز داده‌اند و حتی اطلاع رسانی را به خارج از اینترنت کشانده‌اند واسکناس‌نویسی وشعار نویسی برای حضور در ۲۵ بهمن در سطح شهر تهران به چشم می‌خورد.
حال کابوسی دیگر برای جمهوری اسلامی در روز ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ شکل گرفته است و می‌تواند چالشی برای جمهوری اسلامی در برخورد با مردم معترض باشد.
